"Παίζοντας με τις λέξεις" - Η συμμετοχή μου και ένα βραβείο!

Γεια σας φίλοι μου, καλό μήνα και καλή άνοιξη!!!

Για δεύτερη φορά συμμετείχα στο παιχνίδι των λέξεων που διοργανώνει η Φλώρα, μέσα από το blog της, Texnis Stories. Με την κοινή αφετηρία των 5 λέξεων (που γι' αυτή τη φορά ήταν οι: δρόμος, εποχή, νοσταλγία, αερόστατο, αλισάχνη), δημιούργησα κι εγώ την δική μου ιστορία...

"Από το ημερολόγιο ενός μοναχικού ταξιδιώτη"

9 Απριλίου 1898

Ξεκινήσαμε σήμερα με ούριο άνεμο, από τις ακτές της Προβηγκίας. Όλη τη μέρα, έχω την παράξενη αίσθηση πως κάτι ακολουθεί το καράβι μας. Ωστόσο, η λογική μου αδυνατεί να το εξηγήσει, καθώς δεν βλέπω τίποτα το ασυνήθιστο. Ίσως να φταίει αυτή η γλυκιά νοσταλγία που με κυρίευσε από τη στιγμή που σαλπάραμε. Και τι δεν θα ‘δινα για να επέστρεφα σ’ εκείνη την εποχή που νέοι κι ερωτευμένοι οι δυο μας, κάναμε όνειρα για το μέλλον… Όμως με άφησε τόσο νωρίς η αγαπημένη μου Ζακελίν και φταίω εγώ γι’ αυτό. Σήμερα οι άνθρωποι κατακτούν τους αιθέρες με αερόστατα, αλλά τότε ένα φάρμακο που θα τη γιάτρευε δεν υπήρχε. Δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για να τη θεραπεύσω, όπως και ο πόνος μου δεν επιδέχεται θεραπεία. Άραγε εσύ να είσαι, Ζακελίν μου, αυτή η άυλη παρουσία που νιώθω σήμερα κοντά μου;

18 Απριλίου 1898

Εχθές, η άυλη παρουσία που αισθανόμουν διαρκώς πήρε για πρώτη φορά μορφή. Αργά το βράδυ, αγκυροβολήσαμε στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Εκείνη καθόταν στα βράχια που τα χτυπούσαν τα κύματα, αφρίζοντας. Την διέκρινα μέσα από την αλισάχνη να τη λούζει το φως του φεγγαριού. Ω Θεέ, ήταν ονειρικά όμορφη και συνάμα τόσο αληθινή! Δεν τολμώ να πω σε κανέναν γι’ αυτό, θα με θεωρήσουν παράφρονα. Ποιος πιστεύει πια σε γοργόνες και σειρήνες;

21 Μαΐου 1898

Οι μέρες στην Αλεξάνδρεια είναι αβάσταχτα μελαγχολικές, μοναδική μου συντροφιά και παυσίλυπο τα σοφά βιβλία μου. Τα βράδια όμως είναι όμορφα, όταν βλέπω την αποπλανητική σειρήνα να κάθεται στα βράχια, κάτω από το φως του φεγγαριού. Με κοιτά πάντα με το ίδιο, τολμηρό βλέμμα, σαν να θέλει να πάω κοντά της. Όταν όμως κάνω να πλησιάσω, εκείνη βουτά στη θάλασσα, χωρίς να σηκώσει το παραμικρό κύμα, χωρίς να ακουστεί ο παραμικρός παφλασμός…

27 Μαΐου 1898

Θαρρώ πως το ταξίδι της ζωής μου έφτασε στο τέλος του. Τι γιατρός θα ήμουν, άλλωστε, αν δεν το καταλάβαινα; Εδώ και σαράντα μέρες, η σειρήνα με καλεί κάθε βράδυ κοντά της. Τώρα ξέρω πως δεν είναι άλλη από την Ζακελίν μου, το πνεύμα της που δεν έπαψε να με στοιχειώνει. Επιτέλους, μετά από αυτά τα άδεια χρόνια θα ξανασμίξουν οι δρόμοι μας. Εκεί μακριά στην Εδέμ, θ’ αγκαλιαστούμε ξανά, θ’ αγαπηθούμε απ’ την αρχή, θα είμαστε μαζί στην αιωνιότητα.
Αμήν.

Και για να σας βάλω καλύτερα στο κλίμα, η σειρήνα που έβλεπε κάθε βράδυ ο ήρωάς μας έμοιαζε κάπως έτσι:

"Η σειρήνα"
Ξυλομπογιές-κάρβουνο

Μια ανέλπιστη χαρά με περίμενε χθες το βράδυ που βγήκαν τα αποτελέσματα της βαθμολόγησης... Οι αναγνώστες του Texnis Stories χάρισαν στην ιστορία μου το αργυρό βραβείο!!! Τους ευχαριστώ τόσο πολύ γι' αυτή την τιμή!!!

Στη Φλώρα αξίζουν τα πιο θερμά συγχαρητήρια για την διοργάνωση αυτού του δημιουργικού παιχνιδιού!!!

Τελευταία, γίνομαι όλο και συχνότερα αποδέκτης δυσάρεστων ειδήσεων, που σχετίζονται με ασθένειες... Τόσες απώλειες... Με την ιστορία μου θέλησα να δώσω την δική μου οπτική... Όσοι χώρισαν σε αυτή τη ζωή, θα είναι μαζί σε κάποια άλλη!!!

Δύναμη σε όσους παλεύουν... Ας μην αργήσει για εκείνους η  Άνοιξη...

Να είστε όλοι καλά!!!